Graves : అక్క‌డి స‌మాధుల‌పై గంట‌లు.. ఎందుకో తెలుసా ?

Graves : 1968కి ముందు బ్రెయిన్ డెత్‌కు నిర్వచనం లేదు, బ్రెయిన్ డెత్ మరియు హార్ట్ డెత్ మధ్య ఎలాంటి వివక్ష లేదు. ఎవరైనా నిజంగా చనిపోయారా లేదా అని నిర్ధారించడానికి తగినంత సమాచారం లేదు. ఎడ్గార్ అలెన్ పో చెప్పినట్లుగా, “జీవితాన్ని మరణం నుండి విభజించే సరిహద్దులు చాలా నీడగా మరియు అస్పష్టంగా ఉంటాయి. ఒకటి ఎక్కడ ముగుస్తుందో, మరొకటి ఎక్కడ మొదలవుతుందో ఎవరు చెబుతారు?” హృదయ స్పందనను కనుగొనడానికి ప్రయత్నించడం ఉత్తమ సూచన, కానీ సరికాని రీడింగ్‌లు మరియు ఇతర తప్పుల మధ్య, అకాల ఖననం చాలా మంది దురదృష్టవంతులను ప్రభావితం చేసింది.

19వ శతాబ్దం మధ్యకాలం వరకు, పొరపాటున చనిపోయారని మరియు త్వరగా ఖననం చేయబడిన వ్యక్తుల కథలు ఉన్నాయి. కేవలం గాయపడిన మోకాళ్లు, విరిగిన వేలుగోళ్లు మరియు గీసిన శవపేటికలతో అనుకోకుండా ప్రాణాంతకమైన ఖననం నుండి తప్పించుకోవడానికి ప్రయత్నించారు. ఈ కథలు వ్యాప్తి చెందడంతో, టాఫెఫోబియా (సజీవంగా పాతి పెట్టబడుతుందనే భయం) పెరిగింది. ఎక్కువ మంది వ్యక్తులు దహన సంస్కారాలు లేదా ఖననం చేయడానికి ముందు శిరచ్ఛేదం చేయమని అభ్యర్థించారు.

అకాల ఖననం మరియు టాఫెఫోబియాను నివారించడానికి, వినూత్నమైన అంత్యక్రియలకు డెత్ హాల్స్ మరియు సేఫ్టీ శవపేటికలను తీసుకువచ్చారు. జర్మనీలో అంత్యక్రియల గృహాలు “డెత్ హాల్స్” అని పిలువబడే మోర్గ్ లాంటి భవనాలను నిర్మించారు. ఇక్కడ మరణించిన వ్యక్తి ఖననం చేయడానికి కొన్ని రోజుల ముందు నివాసం ఉంటాడు. శరీరాలు ఒక తీగను ఉపయోగించి వారి వేళ్లకు గంటలు బిగించి ఉంటాయి. తద్వారా ఏదైనా కదలిక ఉంటే, మరణించిన వ్యక్తి మరణించలేదని ధ్వని సహాయకుడిని హెచ్చరిస్తుంది. డెత్ హాల్‌లో వారి 2-3 రోజుల బస తర్వాత, లేదా కుళ్ళిపోయే సంకేతాలు కనిపించినప్పుడు, వారు ఆరు అడుగుల కిందకు వెళ్లడానికి సిద్ధంగా ఉంటారు.

భద్రతా శవపేటిక డిజైన్‌లు కొన్ని అదనపు ముందుజాగ్రత్త లక్షణాలను కలిగి ఉన్నాయి. స్వచ్ఛమైన గాలిని శరీరానికి చేరుకోవడానికి అనుమతించే ఇన్‌లెట్, నిచ్చెన లేదా తప్పించుకునే మార్గం మరియు సహాయం కోసం బాటసారులను అప్రమత్తం చేయడానికి ఒక గంట లేదా ఇతర అలారం. “బెల్ ద్వారా రక్షించబడింది” అనే వాదన కూడా వచ్చింది. ఎంబామింగ్ సాంకేతికత కనిపించడంతో, దహన సంస్కారాలు మరింత ప్రాచుర్యం పొందాయి. మెదడు మరణాన్ని అంచనా వేయడానికి ఆధునిక వైద్యం మార్గాలను కనుగొంది.